1 dag uit dagboek
1 dag uit mijn dagboek 
We staan op om 7 uur. Het is stralend weer. We gaan snel naar het restaurant voor het ontbijt.Na het eten nog even langs het strand. Om 9uur gaan we met de gehuurde auto naar een kennis, Neida,ze woont in Camelote. Drie jaar geleden hebben we leren kennen,sindsdien schrijven we elkaar vele brieven. In mijn laatste brief heb ik haar geschreven dat we weer in Santa Lucia kwamen. De eerste dag in ons hotel , belde ze mij al op.We spraken af dat mijn man en ik vandaag naar haar ,,casa'' zouden komen voor een bezoek. Zodoende gaan we op weg naar Camelote. Na zo'n 20km te hebben gereden komen we op een kruizing. Geen wegwijzer. We rijden door. Er loopt een Cubaan langs de weg. We vragen ,,Camelote'' ?. Hij wijst naar links. Oké. 50m verder is een afslag naar links. Na nog een paar keer vragen komen we bij Camelote. O, wat zijn de wegen slecht, grote gaten, soms schuurt de auto met de onderkant over het wegdek.. We komen hier ook geen auto's tegen, alleen maar paard en wagens. Hier en daar ,,woningen''.Dan zien we een hele groep mensen voor een huisje staan. We vragen ons al af of daar iets gebeurd is. Maar dan zien we Neida op ons af komen. Ze zwaait, Wat blijkt nu..... We worden opgewacht door de hele familie en alle buurt bewoners. Somigen blijven wat op afstand.Ja zo vaak zien ze hier ook geen touristen,en ook al geen auto.
Maar al snel worden er handen geschud. We voelen ons erg opgelaten met zoveel belangstelling. We hebben pennen en schriften meegebracht voor de kinderen. Wat zijn ze er blij mee. We krijgen er veel dikke zoenen voor terug. Natte zoenen , bange zoenen. Sommige kinderen vegen even met een vingertje over onze blanke huid. Zouden ze denken dat het afgeeft ? Neida neemt ons al snel mee in haar casa, waar ze samen woont met haar vader. Wat armoedig allemaal, een paar oude stoeljes , een tafeltje en in de hoek staat een bed.Het is wel netjes schoon, kleding hangt op een haakje aan de muur. We praten wat. Neida laat ons de omgeving zien,enkele kinderen volgen ons. Tegen half 1 zijn we terug in haar casa.Nu komen er van alle kanten mensen aanlopen, de ene met gekookte rijst , de ander met zwarte bonen,enz , tot fruit,pinda's in suiker, klein flesje rum toe. Iedereen brengt wat te eten. We zijn er erg van onder de indruk. Dat deze mensen, die al bijna niets hebben,alles voor een ander over heeft !Als laatste komt er een man met een groot bakblik met daarop een klein gebraden varkentje...Het word ons nu toch wel teveel. Hoe is dit mogelijk ? We schamen er ons gewoon voor. Dit is zo hartverwarmend. Ik krijg er tranen van in de ogen. Neida zegt ons dat dit een teken is van welkom. Die mensen weten allemaal dat we elkaar vaak schrijven. Dan moeten we aan tafel. Als mijn man en ik aan tafel zitten vragen we ons af of dit eten wel voor ons,,veilig'' is, in verband met de hygiene.Maar...... Wat met zoveel liefde word gegeven, kun je niet weigeren. Niet aan denken... Neida zegt dat we kunnen beginnen. Mijn man vraagt of haar vader niet hoeft te eten. Neida zegt dat papa niet netjes kan eten. Nou als dat alles is ! Papa moet aan tafel voor dat wij eten. Oké. Papa zit ook. We moeten van alles wat nemen, en het smaakt ook nog goed.,,Papa'' zit te smullen van een varkenspootje, zijn gehele gezicht zit onder het vet, maar wat geniet hij !We drinken nog een beetje rum, uit een beker. Neida zit te genieten, en vraagt steeds of het smaakt, en of we wel genoeg hebben gehad. Ja hoor. Na de maaltijd word het overgebleven eten naar buiten gebracht, en even later zit de hele buurt er lekker van te smullen. Iedereen geniet ,en wij vooral. Ik help nog met het opruimen en ,,afwassen''. Wat een fijne dag....